Γεννήθηκα στην πιο ζεστή γωνιά, σ' όμορφο περιβόλι,
με μάνα τριανταφυλλιά,που την ζηλεύανε όλοι.
Ημουν το πιο δροσάτο της,πιο μυριστό,πιο φίνο,
ρόδο και με προστάτευαν τ' άλλα για να μην δίνω,
τ' άρωμα σε περαστικούς,λαχάρηδες κι αγροίκους,
που αδιάφορα πετσόκοβαν τα ρόδα απ' τους κήπους.
Μεγάλωνα και άνθιζα,έβγαζα φύλλα,χρώμα,
μα σκεπασμένο ως ήμουνα έβλεπα μόνο χώμα,
και το νερό που πότιζε την ρίζα της καρδιάς μου,
κι ένιωθα χάδι αγεριού,σε κάθε ανασεμιά μου.
Χέρια ποτέ δεν μ' άγγιξαν,μη φύγει η ομορφιά μου,
μην τύχει και μου μαραθούν, τα φίνα πέταλά μου...
Από μπουμπούκι που ήμουνα,πετάχτηκα μια μέρα,
όλα τα φύλλα μου άνοιξα,και είπα καλημέρα,
σ'ενα καινούργιο κηπουρό,που μπήκε στο περβόλι,
και στην γωνιά μου στράφηκε η προσοχή του όλη...
Πλησίασε και μ'αγγιξε,τόσο απαλά που ρίγος,
συντάραξε το είναι μου,ήτανε νιός με σφρίγος...
Άδικα τα αδερφάκια μου θέλανε να με κρύψουν,
όλα μαζί παλέψανε,προσπάθησαν να σκύψουν,
και να σκεπάσουν την θωριά,που πρόσφερα δικιά του,
μα εύκολα παραμέρισε τα εμπόδια μπροστά του...
Όμως, δεν ήταν κηπουρός, λίβας καυτός νομίζω!!
Κι ως μ' έπιασε στα χέρια του άρχισα να μαυρίζω,
να πέφτουνε τα φύλλα μου το ένα πίσω απ'τ'άλλο,
και να μαδούν τα πέταλα,αχ τι κακό μεγάλο...
Στο τέλος έμεινα στεγνό,μονο με το κοτσάνι,
που είχε ελαχιστους χυμούς,και τότε είπα φτάνει..
Αργησα....Μα τι το θελα,να μείνω μοναχό μου,
μέσα στο λίβα το καυτό;Λάθος καταδικό μου...
Αγωνιώ και προσπαθώ,να ξαναμπώ στον κήπο,
που ηταν δικός μου και να βρω και της καρδιάς τον χτύπο,
μα δεν μ'αναγνωρίζει πια,δίχως ανθό και χρώμα...
δεν είμαι πια το ρόδο του,που λείπει απ' το χώμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου