Τόσος δρόμος κι ούτε ένα
αστέρι σκορπίστηκε!
Ξεθώριασαν σαν τα γυμνά
όνειρα!
Ρωγμές απουσίας ντυμένες
ψεύτικα οι ελπίδες!
Και το φεγγάρι ανέκφραστο
με αμυδρές αναλαμπές!
Αρκούμαι στα ποθούμενα
στεγανά μου!
Στα ουτοπικά ακρογιάλια μου,
στο νανούρισμα των κυμάτων σου
στις μελαγχολικές σου σιωπές!
Στης ανατολής τ' απόλυτο
στις αντιθέσεις,
των θέλω μου!
Αρκούμαι στης θάλασσας
τον αναστεναγμό!
Στου πελαργού την κραυγή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου