Ξέρω κουράστηκες, παλεύεις το σκοτάδι να το κάνεις φως.
Παλεύεις το άδικο να το κάνεις δίκιο.
Την κάθε μέρα πιο ιδανική και το χαμόγελο σου πιο φωτεινό.
Την ψυχή σου όμως την έχεις χορτάσει με τα κρίματα
των άλλων. Εκείνη δεν χαμογελά, μόνο στάζει μέσα σου που
και που μια πίκρα, να σου θυμίζει ότι είναι και εκείνη
εδώ και χρειάζεται γαλήνη.
Έως πότε θα κουβαλάς πάνω σου σταυρούς που δεν σου
αναλογούν; Έως πότε θα ανάβεις το καντήλι των άλλων
και το δικό σου θα τρεμοσβήνει μέσα στη νύχτα;
Χρειάζεσαι μία ζεστή αγκαλιά και δεν βρίσκεται κανένας
να στην ανοίξει. Εσένα, που χώρεσες όλον τον κόσμο μέσα
σε δύο ανοιχτά χέρια όποτε σε χρειάστηκαν.
Ξέρω άδειασες, για να γεμίσεις τις ζωές των άλλων και
φρόντισες το χαμόγελο σου να μην προδίδει πόσο
μόνος έμεινες. Έφτιαξες ένα άλλοθι για όλους και μια
φυλακή για σένα. Μια παραλία ερημωμένη που θα
μπορείς να φωνάζεις και τα κλάματα σου να
μπερδεύονται με τα κύματα της θάλασσας.
Ξέρω επίσης πως πίσω από τον ατσάλινο σου χαρακτήρα
κρύβεται ένα παιδί που αιμορραγεί στα γόνατα από τα πεσίματα,
γιατί δεν έχει κανέναν να το σηκώσει πια.
Όλα αυτά τα ξέρω.
Εσύ ξέρεις άραγε ότι ζεις μονάχα μια φορά;
Ότι κάθε μέρα που χαρίζεις στην αιωνιότητα δεν θα την πάρεις
ποτέ πίσω, ή το ξέχασες στην διαδρομή και νομίζεις
πως θα ζήσεις αιώνια;
Σήκω πάνω και ξεκρέμασε την θηλιά από τον λαιμό σου.
Οι κόμποι είναι για να δένονται οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου