Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα πουλί.
Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες
και με γυαλιστερό, πολύχρωμο, υπέροχο φτέρωμα.
Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλι και το ερωτεύτηκε.
Προσκάλεσε το πουλι να πεταξει μαζί της,
και μαζι ταξίδεψαν, πέταξαν, σε μια τελεια αρμονία.
Θαύμαζε προσκυνούσε και υμνούσε εκεινο το πουλι.
Αλλά μετά σκέφτηκε,
και αν θελει να πεταξει μακριά στα βουνα?
Και φοβήθηκε φοβήθηκε ότι ποτε δεν θα ενιωθε ξανα
το ιδιο για άλλο πουλακι.
Τότε σκέφτηκε να βαλει μια παγίδα,
όταν το πουλι ξανάρθει δεν θα ξαναφύγει ποτέ.
Το πουλί που ηταν και εκείνο ερωτευμενο μαζι της,
επεστρεψε την επόμενη μέρα, επεσε στην παγιδα
και κλείστηκε στο κλουβί. Κοίταζε το πουλί κάθε μέρα.
Ηταν εκεί το αντίκειμενο του πόθου της
και το εδειχνε στους φίλους της που της έλεγαν.
«Τώρα έχεις όλα οσα θα ήθελες».
Παρ όλα αυτά μια περίεργη μεταμόρφωση συνέβη,
τωρα που είχε το πουλί και δεν χρειαζόταν πια να το κυνηγά,
εχασε το ενδιαφέρον της.
Το πουλί ανίκανο να πετάξει
και να εκφράσει το αληθινο μήνυμα της ζωής του,
αρχισε να μαραζώνει,
και να χανει την λάμψη του, ασχήμηνε,
και η γυναικα πια δεν του εδινε σημασία
παρα το τάιζε και καθαριζε το κλουβί του.
Μια μέρα το πουλί πέθανε.
Η γυναίκα ένιωσε απιστευτη στεναχωρια
και το μονο που εκανε ήταν να το σκεφτεται.
Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί,
σκεφτόταν την μέρα που το ειχε πρωτοδεί,
να πετά ελεύθερο αναμεσα στα σύννεφα.
Αν είχε κοιτάξει πιο βαθιά μεσα της,
θα καταλάβαινε ότι αυτό που την ελκυε στο πουλί
ηταν η ελευθερία του,
η ενεργεια που είχαν τα φτερα του εν κινήσει,
όχι απλά το σωμα του.
Χωρίς το πουλί, η ζωη της έχασε ολο της το νοημα,
και ο θανατος ήρθε και της χτύπησε την πόρτα.
«Γιατί ήρθες?» τον ρώτησε
«Για να μπορέσεις να πετάξεις
για άλλη μια φορα μαζί του στον ουρανό»
απαντησε ο θανατος.
"Αν τον είχες αφήσει ελεύθερο,
να ερχεται και να φεύγει,
θα τον αγαπούσες και θα τον εκτιμούσες ακόμη περισσότερο,
αλλα τώρα χρειαζεσαι εμένα για να τον ξαναβρείς"…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου