Ναι κλαίω..κι ας μην είμαι πια παιδί. Κλαίω εύκολα..
κλαίω συχνά και δε ντρέπομαι γι'αυτό!
Κλαίω από συγκίνηση..από ευτυχία..
κλαίω από πίεση ή άγχος...κλαίω όταν πονάω!
Είναι τρόπος έκφρασης, εκτόνωσης
κι ό,τι πιο φυσιολογικό για μένα.
Τα δάκρυά μου δεν ήταν ποτέ ψεύτικα
μήτε αποσκοπούσαν στον οίκτο κανενός μήτε
έκρυβαν δόλο να κερδίσουν τοιουτοτρόπως το ο,τιδήποτε.
Ναι..κλαίω αρκετά κι ας μην είμαι πια παιδί.
Συνήθως κλαίω μονάχη μα πολλάκις τυχαίνει
και μπροστά σε άλλους. Παρόλο που δεν το προτιμώ..
δεν το επιλέγω.. σπάνια μπορώ να το ελέγξω ή να κρυφτώ μα..
δε ντρέπομαι ούτε τότε. Τότε λοιπόν το μόνο που γυρεύω
είναι μια αγκαλιά ή απλώς μια λέξη γλυκιά..
ένα βλέμμα ζεστό και μου αρκεί.
Τα δάκρυα βγαίνουν από τα μάτια μα ποτέ δεν κλαιν αυτά..
η ψυχή είναι που κλαίει. Το κλάμα δεν είναι αδυναμία
όπως λανθασμένα πολλοί θεωρούν.
Ευαισθησία ίσως ναι... παράπονο που γυρεύει διέξοδο
ή υπερβολική ευφορία ίσως..
Κλαίγοντας βγαίνουν ίσως φορτία που έγιναν δυσβάσταχτα..
Όχι..λύσεις δεν έρχονται με τα δάκρυα σίγουρα..
ίσως όμως ξεπλένεται κι εξαγνίζεται η ψυχή για να ανασυνταχθεί
και να αντέξει κι άλλο..
Ίσως έτσι δείχνει η καρδιά πως είναι αληθινή..
Ναι..κλαίω κι ας μην είμαι εγώ το παιδί..
αντιθέτως έχω γίνει γονιός.. πάνω από όλα όμως
είμαι άνθρωπος.. άνθρωπος που βάλλεται...
άνθρωπος που αισθάνεται βαθιά..
άνθρωπος που επηρρεάζεται.. κουράζεται..φοβάται..
Ναι..κλαίω και χαίρομαι που μπορώ να το κάνω..
λυπάμαι όσους δεν το κάνουν..
Κλαίω και είναι όμορφο όσο ακριβώς το γέλιο..
...Θωμη Μπαλτσαβια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου