Χάθηκες.... Φαιδρα Καψωμενακη.

Χάθηκες....
Όταν όλα τα μονοπάτια τα έστρωσα φύλλα φθινοπωρινά
Να γίνουν δρόμος την άνοιξη, να γιορτάσω το αντάμωμα σου....
Χάθηκες... την ώρα της γιορτής
Όταν ατελείωτες ώρες, με την φλόγα της προσμονής
μου έλιωνα το χιόνι που σου σκεπάζε τα σημάδια του δρόμου.. 
Και περίμενα....
Και έγιναν τα αναπάντητα γιατί, ανυπόμονες ανεμώνες
και τολμηρά κυκλάμινα.....
Την ώρα της γιορτής,
την πρώτη βιαστική αμυγδαλιά παρακαλούσα
μη χαραμίσει τα άνθη της στον βοριά!
Οι βοριάδες δεν ερωτεύονται, δεν αγαπούν...

Χάθηκες....
Και σαν έφτασε η άνοιξη,
με συμπόνεσε, γέμισε με άνθη
τα μονοπάτια του γυρισμού σου....
Ενας Απρίλης γεμάτος αλήθειες
Ενας Μάης γεμάτος αγάπη....
Ενας ήλιος φλογισμένος, χρυσαφιά έβαψε τα στάχυα,
γίναν ψωμί ζεστό στο τραπέζι μας να σε περιμένει....
Και στο κανάτι τα δάκρυα μου φύλαξα, δροσερό νερό
στην λάβα του καλοκαιριού, να ξεδιψάσεις!

Χάθηκες....
Και τα φύλλα του φθινοπώρου στρώνουν ξανά
τον δρόμο της προσμονής μου...
Αχ νάξερες πόσο θόρυβο κάνουν στην αθόρυβη πτώση τους....
νάξερες....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου