'Ενα μονότονο εκκρεμές,τον χρόνο τεμαχίζει!
Ο κτύπος του ενοχλητικός,το νου μου ταραχίζει.
Μια πικροδάφνη στερημένη απο γλυκύτητα,
αναρριχάται στο περβάζι μου ταχύτατα.
Χρυσόμυγες στο τζάμι,μεθυσμένες απ'το φως!
Μονάχη στο κρεβάτι και ο πόνος αδελφός.
Συμπύκνωση ουράνιων σωμάτων στο στερέωμα,
στο βάθος του ορίζοντα, σαν εξωγήινο νεφέλωμα.
Στην ταπεινή την μαργαρίτα αναζητώ την αρμονία,
που στην αυλή ξεφύτρωσε μονάχη της κι αυτή σε μια γωνία.
Με ιαχές θριάμβου παραδίπλα της τα κρίνα,
ποιουν συζεύξεις των ονείρων τους κι εκείνα.
Η θλίψη,πληρωμένος δολοφόνος της ψυχής!!
Σταδιακά μου εξαφανίζει κάθε όριο αντοχής.
Ο φόβος,δέος!! Σαν διάσπαρτες ακτίνες κεραυνών!
Χυδαίος! Ανελέητος ο χρόνος στην ψυχή των μοναχών...
Το εκκρεμές ακάματο,τις ώρες, τις στιγμές μου καταπίνει.
Αναγραμματισμένοι οι συνειρμοί, στου λογισμού την δίνη...
Απλώνω μέλη στη δροσιά,στ'ολόλευκο σεντόνι,
κλειδώνω τις αισθήσεις μου σε κίτρινο μπαλόνι.
Κλείνω τα μάτια,ταξιδεύω με την σκέψη προς τις πύλες,
στου τελευταίου μου παράδεισου τις τοξοτές καμπύλες.
Το εκκρεμές το σπάω,το ροκάνισμα του χρόνου σταματώ,
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου