Εσύ, που αναγνώρισες την ψυχή σου,
σε όλες τις λέξεις της ανάγκης μου,
και θαύμασες το ανήμπορο της ύπαρξής μου,
αυτό που ίσως δεν ήταν ολοφάνερο,
μα στα σκοτάδια μου, μίλαγε λέξεις,
που οι άνθρωποι ονομάζουν: Ποίηση...!
Για σένα που η καρδιά σου αγγίζεται,
από τα "αχ" της δικής μου,
που δεν με ξέρεις στο αδύναμο μου,
μα στο πέταγμα της ψυχής μου,
που υποψιάζεσαι και φαντάζει τόσο υπέροχο,
σε θάλασσες και σε ουρανούς,
για σένα που με θαυμάζεις και μ' αγαπάς
με αιτία "ελευθερίας" ψάχνω λέξεις,
να γράψω την καρδιά και την ψυχή σου.
Ως να τις βρω και να σου τις γράψω,
θα γράφω αυτά της ανάγκης,
και της πίστης μου στο όνειρο.
Κι αν καταφέρω να ευδαιμονήσω,
στο όπου χρειάζεται η ψυχή μου,
ναι θα πάψω την πένα μου
. Στέλλα Βρακά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου