Αν ειχα αυτη την στιγμη
το χαμογελο στα χειλη
δεν θα κοιταζα απομακρη
σαν τιποτα να μην υπαρχει
εχω μεγαλη θλιψη
μεσα μου βαθια
ειμαι πολυ ευαισθητη
ποναω στην καρδια
ζω μεσα στον κοσμο
τον βλεπω απατηλο
θελω να ξεφυγω
εντος μου να ηρεμησω
με καινουργια ανανεωση
μεσα στην Ψυχη
αισθανομαι πληγωμενη
εχω ανοικτη πληγη
το σωμα μου ποναει
οι πονοι μου φρικτοι
το Ειναι μου καρτερει
να βρεθει μια λυση
ζω μεσα στο σκοταδι
ειμαι μελαγχολικη
ψαχνω φωτεινο Αστερι
μα η συνεφια το σκεπαζει
την βοηθεια ζηταω
Απειρε Εαυτε
να ελθει απο Ανω
ωθουμε στην προσευχη
με μετανοια πολυ
η αρνηση να μετουσιωθει
με την δικη σου παροχη
το Φως να με καλλυψει
να με προστατεψει
απο καθε αρνηση
που εχω εκπορευσει
να μαθω να κινουμε
στο εξης συνετα
να μην παραπονουμαι
για την ζωη που εφτιαξα
μονο να την αλλαξω
με γερα υλικα
να συνειδητοποιησω
της γης τα απατηλα
να εφαρμοσω την Διδασκαλια
σωστα αυτη την φορα
εισχωρωντας μεσα
στο ενδον μου βαθια
να εκδηλωθεις Εσυ
το Φως και η Αγαπη
η Θεια μου Υπαρξη
που ειναι Απειρη
Κακος Δημητριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου