Σε όλους τους τόνους του μενεξεδί... Σταυρούλα Δεκούλου.

Τούτο το φθινόπωρο με βρίσκει ακόμα ξυπόλυτη

να ερωτροπώ με τη θάλασσα,

να γεύομαι την αλμύρα της παράδοσης 

στο λίκνισμά της.

Ενδύομαι τα χρυσοκόκκινα φύλλα των δέντρων

που πρόθυμα υποχωρούν στο βλέμμα σου

και νοτίζω τα χείλη σου με οίνο ημίγλυκο

αρωματισμένο με γαρύφαλλο

να φλέγεται η σάρκα μου

σαν ανταμώνει το φιλί σου.

Σιωπηλά υποχωρώ στην πολιορκία σου

και στης σελήνης το μεσουράνημα

ανακατεύω άλικο και κυανό

πάνω στα λινά μου σεντόνια.

Θέλω να νιώσεις πώς είναι η θάλασσα

σαν πνίγεται στον πόθο.

Να 'ναι ολάκερος κόσμος σου βαμμένος

σ' όλα του μενεξέ τα χρώματα

και να φταίω μοναχά εγώ.

Σταυρούλα Δεκούλου 

Με πόθο και πάθος οι στιγμές σας όλες κι αν η ύπαρξη

είναι μια γραμμή, Ζωή είναι οι αποκλίσεις της...