Δίσεχτα χρόνια θα μου πεις.
Μα δε βαριέσαι.
Ένα τραπέζι , δυο καρέκλες και μια θάλασσα.
Και δυο ψυχές να ακουμπήσουν.
Να αφουγκραστούν την κάλμα της.
Να ακούσει η μια,
το βαθύ χτυποκάρδι της άλλης.
Να ΄ναι φθινόπωρο,
να στέκει ο ουρανός μαρμαρωμένος
κι η θάλασσα ντυμένη στα γκρι.
Χωρίς φωνή, χωρίς ρυτίδα.
Και πού ξέρεις,
μέσα σε τούτη τη μπουνάτσα,
ίσως να παίξει μόνη της η εικόνα.
Βουβή κι απόμακρη.
Ίσως να παίξει κάτι μεγάλο,
κάτι απ΄ τα παλιά.
Ίσως,
την grande battaglia di Lepanto.
Βαρβάρα Χριστιά
Φωτογραφία: Παραλία Ψανή Ναύπακτος, 9/2018
Βαρβάρα μου κάθε ποίημά σου με συγκλονίζει η ομορφιά του, η λυρικότητά του, η μουσική του, το άρωμά του και το φως του!! Κι αυτό από τα καλύτερά σου!!! Συγχαρητήρια!!!!!!! Πολλές φορές συγχαρητήρια!!!! Χρύσα Λυκούδη
ΑπάντησηΔιαγραφή