Κι δυο πονάμε και πάλι σιωπηλά
τα όνειρα πνιγμένα σε ναυάγια
πονά ο χωρισμός που μας τρυπά
τις νύχτες μας να βρέχουν τόσα δάκρυα.
Του έρωτα μας άδειο το βαγόνι
παγώσανε τα χείλη στην σιωπή
της νύχτας το μαχαίρι να ματώνει
κι πίκρα να μας κλέβει την ζωή.
Λοξά κοιτάμε στου δρόμου την στροφή
κι σκέψεις σκορπισμένες δίχως όρια
ο άνεμος να παίρνει την στιγμή
κι ο χρόνος να μη δίνει περιθώρια
Νίκος Ορφανίδης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου