Που πας αλύγιστος,ωχρός,άνθρωπε αδικημένε;
Η καταφρόνια των καιρών ακόμα να σε ρίξει;
Αυτοί οι τάχα μου άρχοντες, άνθρωπε προδομένε,
κάθε όνειρο που έκανες, στο βούρκο το 'χουν πνίξει..
Το άσχημο,το βρώμικο,το μοχθηρό και το παράλογο,
κουρνιάζει μες στο λίκνο των απάτητων βυθών τους!
Μα το ξεφάντωμα του νου σου που καλπάζει σαν το άλογο,
τυπώνει πρόλογο στην βίβλο των παθών τους!
Ανάξιοι εκείνοι οι βαθυστόχαστοι,μα τόσο ιλαροί,
οι άδοξοι προφήτες,οι ποιμένες των αμνών!
Εσυ; Μονότονα βαδίζεις,σκεφτικός μήπως σε βρει,
χέρι ακούραστο!!Σπεύδε να πεις,ω δύναμη ουρανών!!
Εσυ!!!Ο λόγιος νανουρίζεις ένα πνεύμα,μια ιδέα!
Εσύ!Ο κάτωχρος του τίποτα δεν έχω πια να χάσω!
Μια τόλμη αδικημένε ξετρυπώνει οσονούπω τόσο νέα,
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου