Έπεσαν τα μάτια μου καρφιά ματωμένα πάνω στις λέξεις
που σου γράφω. Δεν ξέρεις, γιατί δεν έμαθες ποτέ.
Ότι κάθε μέρα και στιγμή, τσακώνομαι με τις αντοχές μου
και με μισώ που με κουβαλάω μέσα στην απέραντη θλίψη μου.
Με μισώ που είμαι πάντα βουρκωμένη, στην ίδια θέση που
με άφησες.. Έχω καταπιεί όλο το φως και την χαρά γύρω μου.
Έχω κάψει όλες τις χαρές στην ψυχή μου.
Έχω χορτάσει τα μάτια μου με θλίψη τόσα πρωινά χωρίς
την μορφή σου. Για μένα υπάρχει μόνο η νύχτα και η σκόνη
στα τελευταία σου λόγια που μου τρυπάνε τα αυτιά και την
ψυχή. Σε συγχωρώ γιατί μπορώ. Γιατί δεν έμαθες ποτέ ..
Ότι η αγάπη τα ξεπλένει όλα.. Η αγάπη καλέ μου τα σκεπάζει ..
Τα λούζει με φως και τα ξημερώνει απο τα σκοτάδια τους..
Η αγάπη μου θα τα φώτιζε όλα .. Αν δεν δείλιαζες..
Αν δεν έφευγες.
Ας κρατούσες λίγο ακόμα ανάμεσα στα χέρια σου το κορίτσι
εκείνο που σε αγαπούσε και σε πίστευε.
Σε εμπιστευόμουν, θυμάσαι;.. «Μην με προδώσεις»,
μου έλεγες .. Έτσι μου έλεγες και με πρόλαβες.
Ακόμα απορώ πώς εχει χρώμα το δέρμα μου μακριά σου και
πώς αντέχω να γράφω χωρίς να φιλάω την ανάσα σου.
Ίσως γιατί ακόμα σε νιώθω δίπλα μου...
Απορώ πώς μεγάλωσα έτσι απότομα και πώς εξαφάνισες
μέσα μου την κοπέλα που αγάπησες.
Πώς γίνεται πρώτα να πετάει μακριά η ψυχή μου
και ύστερα να γερνάει το σώμα μου.
Πρώτα να χορταίνουνε θάνατο τα μάτια μου από την
απουσία σου και ύστερα να κλείνουνε ερμητικά μακριά σου.
Πρώτα να ξεψυχάει το κορμί μου στην θύμησή σου πάνω
Ευχαριστώ πολύ για όλα! Να είσαι καλά Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή