Οι Παρασκευές ήταν οι καλύτερες μέρες της εβδομάδας.
Τις αδημονούσα. Φαντάζει παράλογα λάθος η έκφραση μα
αυτό ακριβώς ένιωθα. Κυρίως τα μεσημέρια.
Είχα αγγλικά στον «ΟΜΗΡΟ», εκεί στην προκυμαία δίπλα στα
γραφεία της Ναυτιλιακής. Μοσχοβολούσε το φροντιστήριο
«γράμματα» . Μη με ρωτάς τι σόι μυρουδιά είν’ αυτή.
Άμα έχεις πάει σχολειό θα την ξέρεις. Κι εκεί απέναντι στο σημείο
που τέλειωνε η πλατεία Σαπφούς ήταν το περίπτερο.
Βαρυφορτωμένο με πραμάτεια λογής λογής.
Μα εγώ είχα το νου μου στην «Μανίνα».
Έβγαινε τις Τρίτες αλλά η μάνα δεν με άφηνε μεσοβδόμαδα
να παίρνω περιοδικά. Κι έτσι απάντεχα τις Παρασκευές.
Καμιά φορά είχε εξαντληθεί το περιοδικό μέχρι να το πάρω εγώ.
Καμιά φορά ο περιπτεράς με θυμόταν και μου κράταγε ένα
τεύχος. Τώρα που το σκέφτομαι πάντα μου φύλαγε ένα τεύχος
από κείνη τη φορά που είχα απογοητευτεί που δεν το βρήκα.
Το έβαζα στο ταγαράκι μου μαζί με την γραμματική του Γρίβα
κι ανέβαινα στο φροντιστήριο να κάνω το μάθημα
με την κυρία Μιμή την καλύτερη αγγλικού του κόσμου.
Τι ανεπανάληπτες κείνες οι Παρασκευές.
Χαράχτηκε για πάντα η ευδαιμονία τους , η γαλήνη,
η ξεγνοιασιά τους, μέσα μου. Κι ακόμα έχω στο κάτω ντουλάπι
της βιβλιοθήκης μου μια ντάνα παλιές «Μανίνες».………
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου