Κι απόψε
λιποτάκτησα σ' κείνο
το φιλί, μα η μνήμη με ξεγέλασε
στη θυμησή σου αρκέστηκα, στο
χρώμα της αυγής!
Κι άκουγα του
ρολογιού τους δείκτες
να χτυπούν, και δυο σταγόνες
δάκρυα στα χείλη να κυλούν!
Και γέμισε η ψυχή
με του καημού το χρώμα,
κι άγραφες νότες μουσικής
ψέλιζε το στόμα!
Άφεγγη νύχτα
θύμησης σε παθιασμένες
σκέψεις, της μνήμης είναι στεναγμός
παράλογη είναι γεύση!
Κι απόψε μπλέξαν
οι θύμησες, στις ράγες του
μυαλού, φάνταζαν πολύχρωμες
σιωπές που δεν τολμούν!
Και με ρωτάς
και σ' απαντώ, έτσι είναι
οι νύχτες μου αράδες απο μνήμες,
κρυφοκοιτάζουν που και που
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου