τη νιώθεις μέσα στο πλήθος γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι
να πιάσει το δικό σου, απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει».
Αυτό το απόσπασμα του Γιάννη Ρίτσου, σήμερα είναι πιο επίκαιρο
από ποτέ. Παράξενο δεν είναι;
Η τεχνολογία παρουσιάζει αλματώδη εξέλιξη, οι αποστάσεις
εκμηδενίζονται, υπάρχει παντού κόσμος γύρω μας κι εμείς
νιώθουμε μια αβάσταχτη μοναξιά. Μερικές φορές βλέπω
ανθρώπους γύρω μου να περπατούν μηχανικάκαι μου θυμίζουν
αυτούς στο μετρό που κρατούν ένα κινητό στο χέρι
απορροφημένοι και αποφεύγουν τη σύγκρουση
με τους υπόλοιπους την τελευταία στιγμή.
Τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο «απορροφημένους» σήμερα,
λοιπόν; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής…
ο εαυτός μας φυσικά! Είμαστε τόσο συγκεντρωμένοι στο
τι συμβαίνει σε εμάς, που δεν κοιτάμε γύρω μας.
Η μοναξιά είναι αδιαφορία και εγωισμός.
Αδυνατούμε να προσέξουμε τους άλλους καθώς είμαστε
ατομιστές. Οι άνθρωποι φωνάζουν με τη σιωπή τους
και κανείς δεν τους ακούει. Επιλέγουν να απομονώνονται.
Κρύβονται πίσω από άψυχες οθόνες υπολογιστών και νομίζουν
πως ζουν. Προτιμούν να μιλήσουν σε έναν τελείως άγνωστο
γι’ αυτά που τους απασχολούν, παρά σε ανθρώπους που είναι
δίπλα τους, από φόβο, ίσως, μην πληγωθούν.
Μήπως αυτό είναι δειλία;
Φοβάσαι να ρισκάρεις, αδιαφορείς για τους γύρω σου και
βυθίζεσαι στην μοναξιά σου ενώ παράλληλα περιμένεις…
Και τι ακριβώς περιμένεις δηλαδή;
Να βρεις έναν άνθρωπο να είναι πλάι σου και να ενδιαφερθεί
για σένα περισσότερο από όσο ενδιαφέρεται για τον εαυτό του.
Μα, αν δεν γίνεις εσύ πρώτα αυτός ο άνθρωπος,
πως περιμένεις να γίνουν οι άλλοι;
Οι άνθρωποι φωνάζουν με τη σιωπή τους.
Όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για έναν κόσμο
σκληρό και άκαρδο.
Η κοινωνία μας, όμως, απαρτίζεται από εμάς τους ίδιους.
Ας απλώσουμε το χέρι μας στους άλλους.
Για μία φορά, ας σταματήσουμε να κρίνουμε το διαφορετικό
και αςκοιτάξουμε τον άνθρωπο απέναντί μας με συμπάθεια.
Εμείς έχουμε τα πινέλα και το χαρτί για να ζωγραφίσουμε
τον κόσμο μας, όπως ακριβώς τον θέλουμε!
Στο χέρι μας είναι να ανατρέψουμε το μοναχικό σήμερα
και να ενώσουμε τις κραυγές της σιωπής μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου