Αγαπημένε Άγνωστε... Στέλλα Βρακά.

Είδες την ψυχή μου στην πτώση της

και την ονόμασες "πέταγμα".

Δεν το έκανες από έλλειψη όρασης

ή από αγνωσία.

Άκουγες από πάντα τα ¨αχ" της

σε στιγμές χαράς και σε στιγμές

λαχτάρας ή απελπισμού.

Τα αφουγκραζόταν από πάντα

η δική σου ψυχή η χορτασμένη

από τα της γης θαύματα.

Η καρδιά μου η τόσο γνωστή σου

σου μίλαγε πάντα.

Είναι που οι λέξεις μου

οι γραπτές ήταν καλά ακουσμένες

στην δική σου.

Κοίταζες μέσα μου

και έβλεπες τα όνειρά μου.

Ήθελες τόσο να μπεις σ' αυτά.

Αυτό ήταν το ποθητό σου.

Τίποτα περισσότερο

μα και τίποτα λιγότερο.

Κάποια στιγμή κοίταξες πολύ

πιο μέσα κι απ' την ψυχή μου.

Μπήκες στον εφιάλτη μου

και του γέλασες κοροϊδευτικά.

Έτσι για να με βγάλεις απ' αυτόν.

Μια ηλιαχτίδα και πολλές

καλοκαίριες εποχές μου θύμισες

αυτή την εποχή της σκληρής μαθητείας.

Το φως που μπορεί και να μου επιτρέψει

να το αγγίξω, να το γευθώ

δεν χρειάζεται λέξεις για να πραγματωθεί. 

Το φως έρχεται να ντύσει και να είναι ορατό

σ΄αυτόν που το θέλησε πάνω από κάθε τι.

Δυο λέξεις σου και όλη η αγκαλιά σου

σ' αυτές τις λέξεις που δεν με έντυσαν

παρά  μόνο με την επίγνωση της ενθύμησης.

Ναι έχω πάθος και ναι ζω πάντα

στο πολύ του θετικού και του αρνητικού.

Μα αλήθεια κι ο Ιησούς προτιμά

τους κρύους από τους χλιαρούς

καθ' ομολογίαν Του!!

Σε ευχαριστώ που υπάρχεις

για να μου δείξεις εμένα αγαπημένε,

πολύτιμε άγνωστε!!

Στέλλα Βρακά