Ποτέ δεν θα μάθω αν
το σημάδι αναγνώρισης που ορίσαμε...
αυτή η λευκή γαρδένια...
μύριζε τόσο όμορφα όπως μου υποσχέθηκες...
Ίσως γιατί δεν ήρθες ποτέ...
Εσύ θα στόλιζες με αυτή τα μαλλιά σου
εγώ απλά θα έσκυβα να την μυρίσω,
μια στιγμή που θα κρατούσε αιώνες...
Ξέρεις τόσο διαρκούν αυτές τις στιγμές...
Κάπως έτσι χάσαμε το τάιμινγκ
που θα μας ένωνε με τα δεσμά του έρωτα,
συνειδητά ή ασυνείδητα,
δεν έχει πλέον σημασία...
Κάθε φορά που κοιτώ τον καθρέπτη
βλέπω μέσα του την μορφή μου
μια μοναχική σκιά που αιωρείται στο κενό...
Όμως και εσύ όταν θα κοιτάς το δικό σου
σίγουρα δεν θα βλέπεις κάτι, παρά μόνο
ένα κενό καθρέπτη σαν την ψυχή σου...
Ίσως ποτέ δεν ήθελες να δεις
την ευτυχία στα μάτια σου
φοβόσουν μήπως σε δουν
ερωτευμένη, ευτυχισμένη...
Πάντα αόρατη σε μια γωνία
δεσμεύτηκες υπηρετείς τις ανάγκες των άλλων,
που σε χρειάζονται τόσο πολύ...
Όχι πως εγώ είμαι καλύτερος,
το ίδιο είδωλο στον καθρέπτη σου είμαι...
Σχέση αγάπης και μίσους η εικόνα μας
ανάλογα πόσο αγαπάμε ή μισούμε τον εαυτό μας...
Ποτέ δεν θα μάθουμε πως θα ήταν η ζωή μας
αν συναντιόμασταν αν ερωτευόμασταν,
ίσως γιατί δεν το ρισκάραμε ποτέ...
Πάντα αμήχανοι...
Πάντα στατικοί...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου