Φλεγόμενη βάτος... Αθηνά-Ωκεανις Τσιρίκα-Λον.

Κλείνει ερμητικά το πιάνο το τελευταίο κεφάλαιο στο διήγημα 
ή μάλλον η αρχή... ο θάνατος... η τέλεια παράσταση οι σκιές 
φορούν τη μάσκα του πένθους μαύρη ενδυμασία.. μαύρα γυαλιά
μαύρη κατάρα που δίνει μορφή στο θεατή ο αγέρας παγώνει...
την ελπίδα απορίες κυκλώνουν... το ψυχρό...  ωχρό του θανάτου
ουτοπία στη φρίκη της σιωπής... Συρματοπλέγματα...

άκανθοι ρόδου... φυλακή στις αρχές που ... ακτινοβολεί πόνο 
κλεισμένη στην άβυσσο που λυσσαλέοι λύκοι ..της κοινωνίας 
ροκάνιζαν τη ζωή..... την αγάπη...την ελπίδα Ανάμεσα 
στο μίσος και την αγάπη τη ζωή και το φτερούγισμα
η κοιλάδα του θανάτου πλημμυρισμένη παπαρούνες... 

χρώμα που μαίνονται οι ταύροι μυρίζει... αίμα..
καμένες σάρκες σπασμένα κομμάτια καθρέφτη... 
λυγμοί απελπισίας... δώρο ...αλυσοδεμένη ...
η θλίψη να σέρνει ...τα αρπακτικά βλέμματα της κοινωνίας 

Κι όμως ...στεκόταν εκεί...όρθια...απελπισμένη.. 
σε μια γωνιά ,, να ουρλιάζει στη.... σιωπή ανάμεσα 
στα αναφιλητά ...και τα δάκρυα... Έκλεισε ...η αυλαία...
περίμενε... μόλις έφυγαν όλοι ...έτρεξε.... έπεσε....
τον αγκάλιασε....δεν άντεχε.... ψιθύρισε ...πολλά ...
σαν ν άκουγε ο τέλειος αποχαιρετισμός...... Αρχόντισσα..... 
την κοίταξα..ήταν σ άλλη διάσταση... ένιωσα ,,,,
πως πρέπει ...να γράψω Αρχόντισσα ...η αγάπη ζει....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου