Περιστρέφομαι γύρω σου
σε ένα αέναο χορό,
γίνομαι κόκκινη κορδέλα,
στροβιλίζομαι στο λαιμό σου.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει
σε σφίγγω πιο δυνατά,
δοκιμάζω τα όρια, τις αντοχές σου,
νιώθω την ανάσα σου να κόβεται...
Απομακρύνομαι, σε ελευθερώνω,
όμως αφήνω την κορδέλα
μόνιμα στον λαιμό σου,
θέλω να σου θυμίζει εμένα...
Κάθε βράδυ θα επιστρέφω, θα την σφίγγω
όλο και πιο πολύ, πιο δυνατά,
κράτησε την στον λαιμό σου
όσο πιο πολύ χρόνο αντέχεις...
Αν όμως δεν μπορείς να περιμένεις
να έρθω να σου την λύσω,
βγάλε μαχαίρι και κόψε την,
κόψε κάθε δεσμό μαζί μου...
Δεν θέλεις να με χάσεις το ξέρω,
περίμενε με τότε με υπομονή
θα έρθω να σου την λύσω εγώ
με τα χέρια μου, στον σωστό χρόνο...
Όμως πες μου πως νιώθεις αυτή τη στιγμή
την κόκκινη κορδέλα στον λαιμό σου;
Σε αγκαλιάζει; Σε σφίγγει απαλά; Σε πονάει;
Ή μηπως σε πνίγει αργά
χαράζοντας στο λαιμό σου το σημάδι μου;
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου