Πότε ποιος ξέρει άραγε και πως θα καταφέρω,
το πόσο να σου πω πως σ’ αγαπώ.
Να σου μιλήσω γι όλα αυτά που ένοιωθα,
μα δεν σου τα ‘χω πει γιατί δεν τόλμησα ποτέ.
Να σου ιστορήσω όλα όσα μέσα έκρυβα,
σε σένα άγγελε μου αληθινέ.
Και να σου πω ευχαριστώ φορές πολλές,
γιατί πάντοτε το δικό μου μοβαχά ήθελες καλό.
Να σου κάμω πόσο θα ‘θελα για δώρο ,
ψηλά στα σύμπαντα μια όμορφη αυλίτσα.
Κι εσύ αγνή και άκακη γλυκιά κουκλίτσα,
να την γεμίσεις με ανθούς που θέλει η ψυχή σου.
Με του υάκινθου την ευωδιά μαζί να ζεις,
η αγαπημένη που ήταν πάντα η δική σου,
και με πουλιών εξωτικών τραγούδια,
να περισεύει η ευτυχία μεσ’ την ζεστή μας την φωλίτσα.
Στεφάνι να σου πλέξω με του Μάη τ’ άστρα,
που πάνω στον καθάριο ουρανό χαμογελούν.
Κι ακτίνες φωτεινές ανάμεσά τους να λαμποκοπούν,
από άγνω-στους κόσμους, γαλαξίες μακρινούς.
Κι όλους αυτούς του παραλόγου και της λογικής,
σε μια σειρά να βάλω λογισμούς,
με άρπα και φλογέρα από καιρούς παλιούς,
άσμα το ποιο μεγάλο των ασμάτων να σου τραγουδούν.
Κι ύστερα σκυφτός και ταπεινά μπροστά σου,
να υμνήσω την αγέρωχη καρδιά σου.
Αλλά και δυο να πω κουβέντες που ‘ναι αληθινές,
και για την όμορφη ψυχή σου.
Που πάντα χώραγε και μένα μ’ όλα μου τα λάθη
και τα πάθη εκει μαζί σου.
Αστέρευτα μου ‘δινες άφεση κι αγάπη,
κι ας ήξερες καλά πως φθεί-ρεται η ζωούλα η δικιά σου.
Και να που επιτέλους ήρθε η στιγμή,
να σου τα γράψω σε σελίδα από βιβλίο που το λεν ζωή.
Όχι γιατί μου αρέσει στο χαρτί να γράφω,
μα επειδή πάντοτε λέγαν’, πως μένουν τα γραπτά.
Έτσι θα μπορείς όποτε εσύ θέλεις και σ’ αρέ-σει,
τις σκέψεις που για σένα έκανα να τις θωρείς παντοτινά.
Για να με συγχωρείς ήλιε, φεγγάρι κι άστρο λαμπερό,
μα και να με οδηγείς όπως τους μάγους σε άλλη εποχή,
κρατώντας μου το χέρι, αιώνια να ‘μαστε μαζί εγώ κι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου