Εκεί στα δεκατρία που τα κορίτσια ανθίζουν και γίνονται γυναίκες
πρωτογνώρισα τον Μέλιο Καδρά!
Το παιδί που μετρούσε τα άστρα κάθε βράδυ...
και τα έβρισκε σωστά.
Ο πλάστης του ήρωα μου έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας
Ξετρελάθηκα με τον τρόπο σκέψης και γραφής του!
Ο Μενέλαος Λουντέμης με έμαθε πως
Μία άνοιξη μπορεί να είναι αγέλαστη!!!
Και πως είναι να κυνηγάς τους ανέμους!!!
Πόση ομορφιά εχουν οι κερασιές όταν ανθίζουν!!!
Ακόμη και όταν συννεφιάζει!!!
Και μετά όταν το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα!!!
Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχοι!!!
Τότε έρχεται ο άγγελος με τα γύψινα φτερά!!!
Από τη φυλακή του Κάτω κόσμου!!!
Και ξαπλώνει κάτω από τα κάστρα της Ελπίδας!!!
Και με Λύσσα!!!
Κοιτάζοντας την οδό αβύσσου αριθμός μηδέν!!!
Ψιθυρίζει σφίγγοντας τα δόντια
Καληνύχτα ζωή!!!
Κι ύστερα υπήρξαν κι άλλοι που μου έμαθαν πολλά...
Έμαθα να δένω το ατσάλι!!!
Και πόση οργή κρύβουν μέσα τους τα σταφύλια!!!
Τι σημαίνει όχι μόνο να λέγεσαι Μάνα!!! αλλά και να είσαι...
Και πως ένας Ηλίθιος!!!
Μπορεί να είναι ομορφότερος από δέκα έξυπνους
Πώς μία Άννα!!!
Προσπάθησε να σταματήσει με το κορμί της ένα τρένο
Και πώς μπορεί να πεθάνει από έρωτα κάποιος που προσπαθεί
να κόψει ένα λουλούδι στην άκρη του γκρεμού!!!
Και μετά ήρθαν κι άλλοι κοντά μου...
Μιλούσαν άλλες γλώσσες
Μου μάθανε πως είναι ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας!!!
Και τι ήχο κάνει η καμπάνα όταν χτυπάει για κάποιον!!!
Πώς μπορεί να μοιάζει μία κόλαση σαν θεία δίκη!!!
Όταν ένας Τζόνι παίρνει το όπλο του!!!
Κι άλλα... κι άλλα... τελειωμό δεν έχουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου