Ήλιε μου αξεχώριστε... Ελένη Κιούπη.

Βαρύ το βήμα σου στη γή και η σκέψη σου αγέρι
Τινάζεις το πουκάμισο και λάμπεις σαν αστέρι
Μιλιές σπέρνεις στον άνεμο ρίγος και αγωνία
Παίρνεις ανάσες φωτεινές σε δρόμους εξορία

Παίζεις τη λύρα μοναχός σε μονοπάτια τρέχεις
Σε βοσκοτόπια ολάνθιστα κελαρυστά ρυάκια
Δίπλα σε γέρους πλάτανους και σε βαθιά ποτάμια
Σε κυνηγάνε έρωτες με το μακρύ τους τόξο

Ξεφεύγεις απ'τον πόλεμο κρατάς καυμό στα στήθια
Για σε λαλούν οι πέρδικες για σε το λεν' τα αηδόνια
Σέρνεις λεβέντικο χορό μες της ψυχής τα αλώνια
Χαζεύουν τ'αητόπουλα τ' άνοιγμα της λαλιάς σου

Ήλιε μου αξεχώριστε φιλείς με την καρδιά σου
Σου κλείνω τα περάσματα κι εσύ καινούργια ανοίγεις
Στην πλάτη μου τα όνειρα στους λόφους ανεβάζω
Δένω τον ήλιο σε κλωστή για σε μη βασιλέψει

Πλέκω φράχτες στον άνεμο μην έρθει και σε φρύξει
Στρώνω Βάγια στο δρόμο σου σπάρτα στα μαλλιά σου
Και μ'όλους τους καρπούς της γης μελώνω την καρδιά σου
Στέλνεις συγχωρωχάρτι στο ληστή γράμμα στον Ιούδα

Στρώνεις και στη μάνα σου αλώνι χλωρών απόντων
Κρίνους λευκούς σου έστειλα κλαδάκι μυγδαλιάς μου
Κόκκινα τριαντάφυλλα
Κλωνάρι της ελιάς μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου