Ανήμερη ποίηση... Στέλλα Βρακά.

Εάν σου φύγω, θα μ' ελευθερώσεις;
Πεθαίνω για ένα χάδι μου, στο πουκάμισό σου.
Απ' αυτό μπορείς να με σώσεις;
Είναι και το άλλο.

Εκεί που ήμουν θάλασσα,
μεταμορφώθηκα σε γη.
Κι η γη έχει ανάγκες άλλες,
όχι θαλασσινές.
Κι αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου.

Ξέρεις... κάνω τα γήινα και σε σκέφτομαι.
Απλώνεσαι παντού.
Δεν μπορώ να με "ημερέψω" με την ποίηση.
Μια σκυφτή εξιλέωση, κουβαλάω
που αρνείται, να μου "χαριστεί ".

Βασανιστικά αργά βαδίζει ο καιρός, για μένα.
Εξαιρετικά γρήγορα, για σένα.
Ξεγελιέμαι και με τα ελάχιστα,
μα δεν παρηγοριέμαι.
Περιμένω επώδυνα την ώρα που έρχεται.
Γενναιόδωρα και με γνώση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου