Ελεύθερος ο δούλος, με χαρά,
τα σίδερα απ’ τα πόδια του πετάει
οι δρόμοι όλοι ανοιχτοί μπροστά
μ’ αυτός, δεν ξέρει τώρα πού να πάει.
Τον χαιρετούν με τούμπες τα παιδιά
κουνούν οι πιο μεγάλοι το μαντήλι
ασάλευτος στέκει και τους κοιτά
ιδρώνει σύγκορμος, τρέμουν τα χείλη.
Οι δούλοι με αγωνία καρτερούν
τον πρώτο δρόμο που θα βρει να πάρει
μ’ αυτός τριγύρω ανήσυχα κοιτά
ξαπλώνει λυπημένος στο χορτάρι.
Στ’ αφεντικό του το σκληρό γυρνά
τις αλυσίδες να του ξαναβάλει
καινούργιες τιμωρίες του ζητά
νόμους πιο αυστηρούς να επιβάλει.
Τ’ αφεντικό με νόημα γελά,
πέρα μακριά πετά τις αλυσίδες, ,
γυρίζει και με μίσος τον χτυπά:
-Τους δρόμους τους ελεύθερους δεν είδες;
Ως σκλάβος δεν λογίζεται αυτός
που τον κρατούν δεμένο αλυσίδες
μ’ αυτός που του κυκλώσαν το μυαλό
κι όποιος δεν έχει όνειρα κι ελπίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου