Πάνω στου λόφου την πλαγιά
Κάτω απ τα πλατάνια
δροσοπηγής το κέρασμα
στου ήλιου τα πλοκάμια
παλιό χωριό ερειπωμένο
στου χρόνου τη σκιά παρατημένο
Κάποτε ζούσε η χαρά
στις όμορφες αυλές του
στους κήπους στα στενά
άνθιζαν οι σοδειές του
μοσχοβολούσε η γειτονιά
απ’ των καρπών την ευωδιά
Στα περιβόλια οι αμυγδαλιές,
λευκές σαν νύφες ντροπαλές
πορτοκαλιών και λεμονιών τ ανάμα
της νοσταλγίας το νερό δεν ξεπερνά
της λησμονιάς το φράγμα
Βουβός ο πόνος της παλιάς μουριάς,
της καρυδιάς και της συκιάς τα φύλλα λυπημένα,
σπίτια ορφανεμένα
κρυφά σχολειά ελπίδας και σπίθας λευτεριάς
στη σιγαλιά της ερημιάς, ερείπια θυμωμένα
μιλιές, χαρές, ζωές, πολιτισμού ανθίσματα
έσβησαν ξαφνικά απ του πολέμου
τα σκληρά κτυπήματα
Πλακόστρωτα απάτητα απ τον ξεριζωμό
καμπαναριών τα σήμαντρα,
λιθάρια και μούστου πατητήρια
εσίγησαν για πάντα στης λήθης
Εμπνευσμένο από το ερημωμένο ιστορικό ελληνικό
χωριό Λεβίσι ή Λιβισικατά τον ξεριζωμό των Ελλήνων
από την Μικρά Ασία 1923
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου