Μόνη αλήθειά μου... Στέλλα Βρακά.

Ακόμα μια στιγμή μέσα στις λεύκες
τα άγνωστα χείλη σου.
Ακόμα μια στιγμή 
στις καταδεκτικές θάλασσες
τα εαρινά σου όνειρα.

Μια στιγμή σ' αυτά σου
τα όνειρα
που ανάβουν τα ποιήματα
και χάνονται.

Είναι καιρός που ρίχτηκε η σιωπή
καταπάνω στον άνεμο.
Κι αυτός φυλάκισε στο στήθος του
το αστέρι που πόθησες να βρεις
στην ξενιτιά σου.

Όταν σώζεις το σκοτάδι
κι έρχεσαι με την ανατολή
εγώ σε αποκαλώ: Μόνη αλήθειά μου.

Όταν φεγγοβολάς στον ήλιο
που ακουμπά σπάταλα πάνω σου
ηλιοβροχές και δυνατές σιωπές
εγώ σε αποκαλώ: Μόνη αλήθειά μου.

Κάθε που αλλάζει η στιγμή
σφίγγω τα χέρια μου ως το τέρμα.
Εσύ φεύγεις, χάνεσαι.
Πού είσαι; Φωνάζω.
Και δάση, νερά, ουρανός, θάλασσα
δεν υπάρχουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου