Μέσα στο ντουλάπι της ύπαρξης σου, έχεις δύο μάσκες
να φορας. Την μάσκα της θλίψης, την μάσκα της χαράς.
Είτε γελάς, είτε πονάς επιλέγεις μια μάσκα να φορας.
Δεν θυμάσαι τώρα πια, πως είναι να γελάς αληθινά.
Κάποτε γελούσες δυνατά, χαρίζες χαρά, και ήσουν καλά.
Μα τώρα δεν ξέρω τι έφταιξε πια.
Νιώθεις πόνο, νιώθεις θλίψη και πονάς.
Κάθε πρωί που ξυπνάς διαλέγεις μια μάσκα να φορας.
Δεν σε νοιάζει να γελάς, ούτε αν θα πόνας.
Χρειάζεσαι μία μάσκα, για να μπορείς να βγεις να σηκωθείς.
Ποτέ κλαις ποτέ γελάς. Δεν σε νοιάζει αν θα πόνας.
Έμαθες πλέον να μην σε αγαπάς.
Υπάρχουν φορές που κλαις, που πόνας, απλά σηκώνεσαι και περπατάς.
Δεν σε νοιάζει αν τα δάκρυα σου τρέχουν,
δεν σε νοιάζει αν χαμογελάς.
Είπαμε εσύ πάντα την μάσκα σου φορας.
Ελπίζω μόνο μην είναι αργά.
Ελπίζω η Θλίψη Και Η Χαρά να μην σου έκαναν πολύ ζημιά.
Θλίψη και Χαρά οι μασκές που φοράς.
Οι μάσκες που πρέπει πλέον να ξεφορτωθείς..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου