Στάλα στάλα ρούφαγες την κάθε μου λέξη,
άνυδρη γη η ψυχή σου αναζητούσε
σταγόνες αγάπη να ξεδιψάσει,
και εγώ με τέχνη περισσή
πότιζα τα συναισθήματα σου
και τώρα που αυτά αναπτύχθηκαν
πως εσύ να τα χαλιναγωγήσεις;
Όλα όσα σου έλεγα ήταν λέξεις φωτιά
που προκάλεσαν την ανάφλεξη σου
ήταν και αυτή η φωνή μου
που όταν σου τα σιγοψιθύριζα
εσύ μεθούσες από τα λόγια μου
καιγόσουν από την πνοή μου...
Όλος αυτός ο αισθησιασμός
που μετάγγιζα στο σώμα σου
έρεε μέσα στο αίμα σου
μάγευε την διψασμένη για αγάπη ψυχή σου...
Ήταν εκείνη η υπέρτατη στιγμή
που χάραζα στην καρδιά σου
μια ιστορία πάθους και ηδονής
επισφράγισμα της γοητείας μου...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου