Μια ηλιαχτίδα με φτερά,
έκανε ήχο και έπλεξε καμαρωτά,
στα άνθη της φούξιας βουκαμβίλιας,
έρωτας και ανατριχίλα.
Της τραγούδησε ερωτικά,
με γλυκόλογα και με χαρά,
για την γέννα της αγάπης και του νοτιά
πάνω στα σύννεφα για την χαμένη Ατλαντίδα.
Φτερουγίσματα και γλυκολαλήματα,
αναρριχόμενα σκιρτήματα
νιές και νιοί σε κύκλο για χορό,
για του καλοκαιριού τον ήχο το γλυκό,
όπου σκιρτούν των αθανάτων οι καρδιές
και στον Όλυμπο έχουν χαρές.
Ακούς τους ήχους από την λύρα,
στης Αρκαδίας τα ψηλά γεφύρια.
Βότανα και θυμάρι,
ρίγανη, δεντρολίβανο, φασκόμηλο που τον γερο
τον κάνει παλληκάρι.
Και οι νύμφες να χορεύουν,
με τον αγέρα να ανταρτεύουν,
να φτάνουν μέχρι την ακροθαλασσιά,
με του φλοίσβου την μυρωδιά,
να αγναντεύουνε βαρκούλες,
παλικάρια και μακρινές ραχούλες.
Οι πεταλούδες να ταλαντώνονται,
με του ήλιου τα χάδια να ξεσηκώνονται
και ο αγέρας ο θαλασσινός να τις κάνει
όλο και πιο δεινές χορεύτριες,
μέντορας αληθινός.
Οι δονήσεις να παρασύρονται σε κάθε πλαγιά,
σε κάθε κύμα, κάθε αγκαλιά,
η φύση έχει χαρά και η Δήμητρα έχει βάλει τα καλά.
Στάχυα και σταφύλια,
κρασί να τρέχει άφθονο,
πελαγίσια βουκαμβίλια.
Φλόγες να ζουζουνίζουν στον αγέρα,
να σκιρτούν από του ήχου την φλογέρα,
καρδιές να τυμπανίζουν,
μάγουλα να αναψοκοκκινίζουν.
Τα κύματα μηνύματα να στέλνουν,
για δάφνη και ελιά να απαγγέλλουν.
Νέκταρ και γύρη προσφορά,
ίαμα για την ψυχή και την καρδιά,
γλάροι ταξιδευτές στον ουρανό
και η Επίδαυρος έχει χορό.
Λαοί της θάλασσας και της γης καμάρια,
όλη η Μεσόγειος και τα παράλια,
χέρι στο χέρι σε έναν σκοπό,
η φύση γεννά, έχει ρυθμό.
Άκου πως κελαηδούν τα τζιτζίκια,
Αλαβάστρινα σύννεφα και αστέρια,
ήλιος, φεγγάρι και πεφταστέρια,
ο Άδης έχει στεναχωρηθεί για της αγάπης του την φυγή.
Μια καρακάξα χαιρετά ένα τρυγόνι,
μια ανακωχή στου απομεσήμερου το ζεστό αλώνι.
Φούστες και πυρκαγιές,
κόκκινα χείλη και πονηρές ματιές.
Φυσάει ο πουνέντες, φυσάει δροσερά,
να ξεθυμάνει την κάψα στην ματιά,
οι μέλισσες σιγοτραγουδούν
και τα τριζόνια
παίζουν και ερωτοτροπούν.
Μια καμπάνα χτυπά για τον εσπερινό
και τα περιστέρια ζωγραφίζουν με λευκό τον ουρανό.
Τα κυπαρίσσια χαϊδεύουν τα φτερά τους,
με το αφρό και τις αχτίδες λένε τα μυστικά τους.
Τα σκυλιά αλυχτούν από το ιερό του Ασκληπιού,
οι ιερές πέτρες δίνουν χρησμό.
Κύκλοι και ταλαντώσεις,
ηφαίστεια, Φλόγες και ουράνιες συμπτώσεις.
Η γη έχει γιορτή.
Οίνος, καρδιά και προσμονή.
Μια πεταλούδα χτυπά τα φτερά,
στης βουκαμβίλιας την αναρριχώμενη σειρά.
Τζιτζίκια μην σταματάτε,
ούτε εσείς αηδόνια,
τραγουδάτε.
Η φύση γεννά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου