Την γλώσσαν μου εγαλουχήθηκα Ελληνικήν
εδώ απέναντι από τις Ιωνικές ακρογιαλιές.
Εδώ το σπίτι μου πνιγμένο
μέσ'το ονειρικό γαλάζιο του Αιγαίου
πάνω από τον παραμυθένιο μου γιαλό
που ήτανε κάποτε το κρυφό λημέρι
και κρυψώνα των παλιών των πειρατών.
Εκεί και του Τρίτωνα η μυστική φωλιά
που ακολουθώντας την γιαγιά μου ήλθε από τον Τσεσμέ
και λιάζεται εκεί κάτω στα βραχάκια με την αλισάχνη
κρύβοντας ανάμεσά τους
την τρομακτική ψαρίσια του ουρά.
συχνά αγναντεύει το πέλαγο ,βάζοντας το χέρι του αντήλιο
αχνογνέφοντας στους ψαράδες που σηκώνουν τα δίχτυα τους
ρωτώντας τους στοργικά « πώς πήγε η ψαριά» .
Περνούν τα χρόνια του παίζοντας με τα γλαρόπουλα
μαθαίνοντας τους πώς να πιάνουν μικρές γαρίδες
χταποδάκια και καβουράκια.
Μέσα στο διάβα των χρόνων
είδε ζωή να γεννιέται και να σβήνει
κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται
να ζουν σε ειρήνη και σε πόλεμο
γεννοκτονίες του τότε,γεννοκτονίες του σήμερα.
Πάντα από την ανατολή,απέναντι μας ακριβώς.
Απέναντι από τα Μικρασιατικά μας παραλία.
Που μας κοιτάζουν θλιμμένα,παραπονεμένα
που να μας τα πάρουν τους αφήσαμε
να πάρουν τα Ιερά μας χώματα,τα από αρχαιοτάτων χρόνων.
Με την γλώσσαν μας πάντα η ίδια να παραμένει
χωρίς να αλλοιώνεται στο πέρασμα των αιώνων!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου