Φώναξε από μακριά η κόρη της Χρυσούλα ξεκλειδώνοντας
την εξώπορτα και μπαίνοντας μέσα.Το σπίτι της μάνας της,
ένα μικρό σπιτάκι στο χωριό με θέα στην θάλασσα που
πάντα ήθελε να κοιτάει.Για αυτό και κοίταγε την κόρη της,
της θύμιζε θάλασσα!
-Έκανα τα ψώνια που μου είπες,σου έφερα λάδι και καρβουνάκι
να ανάβεις το καντηλάκι σου για να μην σβήνει ποτέ.
Πήγα και την μικρή στο σχολείο. Που να την έβλεπες μάνα,
πόσο όμορφη ήταν.Ίδια εσύ!
Η κόρη μου σου έμοιασε.Σε όλα! Μέχρι και τον χαρακτήρα σου
πήρε.Και τα καλά σου και τα κακά σου.Και το πείσμα σου και
την γκρίνια σου και το ξεροκέφαλο σου πήρε,αλλά πήρε και
την γλύκα σου,την εξυπνάδα σου και την καλωσύνη σου.
Μου θυμίζει εσένα.Πόσο πολύ νάξερες σε θυμίζει...
Σαν την φωτογραφία σου που ήσουνα μικρή με μακριά μαύρα
μαλλιά και μάτια μελιά.Σαν τσιγγάνα είναι κι αυτή σαν
κι εσένα, σαν ινδιάνα.Την φωτογραφία σου αυτή που είχαμε
πάνω απ' το τζάκι.Θυμάσαι? Θυμάσαι μάνα?
Εσύ? Καλά? Μια χαρά σε βλέπω! Γιατί δεν μιλάς?
Τι όμορφη που είσαι βρε μάνα! Σαν άγγελος! Σαν Παναγιά!
Ο μπαμπάς τι κάνει? Να του δώσεις χαιρετίσματα,έχω καιρό να
τον δω.Δεν έρχεται πια,δεν μας επισκέπτεται.Έχει τίποτα? Σου
είπε κάτι? Γιατί δεν έρχεται καθόλου πια? Μήπως ξέρεις κάτι?
Δεν ανησυχώ,ξέρω ότι τον προσέχεις.Εντάξει,μην ξεφυσάς.
Σου είπα ότι αφού ξέρω ότι είναι μαζί σου,θα κάνω υπομονή.
Πες του κάτι κι εσύ.Εσένα σε ακούει,πάντα σε άκουγε.
Άμα του το πεις εσύ,θα έρθει.Και η εγγόνα του τον περιμένει,
να του πεις.Όλο ρωτάει <<Που είναι ο παππούς?>>
και δεν ξέρω τι να της πω.
<<Τι κάνει? Που είναι? Είναι καλά μαμά?>> μου λέει.
<<Καλά,καλά της απαντάω,καλύτερα δεν γίνεται.
Εκεί που είναι, είναι στο χωριό του. Εκεί μεγάλωσε
ο παππούς,δεν μπορείστην πόλη παιδάκι μου...>>
Ε τι να πω στο παιδί? Σάμπως ξέρω και εγώ? Μικρό παιδί είναι,
άντε να το κουλαντρίσεις.Ενώ για σένα μάνα δεν ρωτάει διόλου.
Σε βλέπει συνέχεια μου λέει,είσαι συνέχεια κοντά της.
<<Η γιαγιά αυτό,η γιαγιά εκείνο,η γιαγιά το άλλο...>>μου
έχει φάει τα αυτιά.Μπράβο μάνα.Κοντά της να είσαι.Πάντα!
Να την προσέχεις.Να είναι καλά το παιδάκι...
Τώρα που είπα παιδάκι,θυμήθηκα εμένα! Μικρή! Θυμάσαι μάνα?
Με έπιανες απ' το χέρι και νόμιζα πως πιάνω ουρανό!
Η αγκαλιά σου φωλιά,κι εγώ σαν μικρό πουλί κούρνιαζα εκεί
και δεν έλεγα να βγω.Φάρμακο το χάδι σου,στα μαλλιά μου
αέρινο και απαλό σαν πούπουλο.
Η φωνή σου ζεστή,όπως κι η ανάσα σου.
<<Χρυσούλα>> μου έλεγες <<κάποτε εγώ θα φύγω.
Δεν θάμαστε για πάντα έτσι παιδάκι μου.Εσύ αυτό,εσύ
εκείνο,εσύ το άλλο...>> Όλο με ορμήνευες,με συμβούλευες.
Κι εγώ δεν σ' άκουγα <<Πέρα βρέχει εγώ...>>
Α! Δεν σούπα,η μικρή πήρε και <<ΑΡΙΣΤΑ>> στο σχολείο.
Και εκεί σου έμοιασε.Όλοι λένε <<σαν την μάνα της κι αυτή,
καλή στα γράμματα! Έμοιασε στην μάνα της,απ' αυτήν πήρε!>>
Και η μικρή τους απαντάει: <<και σαν την γιαγιά μου! >>
και κορδώνεται περήφανη.
<<Που να δείτε την γιαγιά μου>> τους λέει.
Άντε τώρα,πες κάτι.Μίλα λιγάκι.Αλλιώς πάρε με πάλι αγκαλιά,
έτσι όπως παλιά.Να κουρνιάσω μέσα σου.Να ξεκουραστώ.
Να ακούσω τον χτύπο της καρδιάς σου και γλυκά να κοιμηθώ.
Σαν μικρό πουλί και εγώ,γιατί πουλί είμαι μάνα και πετώ.
Και έρχομαι κοντά σου,έρχομαι να σε δω.Για λίγο μόνο.
Λιγάκι,έτσι να χαρώ...
Κάνε γρήγορα! Σε λίγο θα ξημερώσει.Και το όνειρο αυτό,
πριν να ξυπνήσω θα τελειώσει! .. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου