Ιερά Μονή Υψηλού Παντοκράτορος, Κέρκυρα... Γιώργος Μανέτας.

- Γέροντα:

.

Άμα θ’ ανέβει το στρατί που πάει στην πέρα ράχη

και πει στον άνεμο η ψυχή τα βάσανά της που 'χει,

θ’ αναστενάξουν τα βουνά, θα γκρεμιστούν οι βράχοι.

Θα μου στερήσει, ο πλάστης μου, το χάρισμα που μου 'χει…

.

Ίσως και να 'θελε, μεμιάς να σκοτιστούνε τ’ άστρα.

Ο ήλιος και τα σύμπαντα να σκίζονταν σα πέρα,

κι όπως της Γης θα γκρέμιζαν τα ρέπια και τα κάστρα,

έτσι τ' ανθρώπινα θεριά, θα χάνονταν μια μέρα.

.

Θα γκρέμιζε, γιατί θυμός αβάσταγος σαν θρήνος,

για δεν ψυχή πι’ απόμεινε που να μη θέλει ο φθόνος.

Μες στην ουράνια μοναξιά, παρηγοριά ένας Κρίνος.

Μέσα στη γήινη μοναξιά, χαμός αδελφοκτόνος.

.

Τότε, λοιπόν, πού θάλασσες και πούθε τα ποτάμια

και πούθε τ’ αγριοπούρναρα και των πευκών τα δάση.

Ίσως, ύστεροι να 'λεγαν πως τα 'κανε μια λάμια,

οπού 'χε τάχα βάσανα και τη χαρά πια χάσει.

.

Μα δεν είν’ έτσι, γέροντα, το μολογούν τα χρόνια,

το μολογούν οι πράξεις τους στην έβδομη του αγγέλου

ως κυβερνούν της άβυσσος τα βδελυρά τελώνια...

- Παιδί μου, τα 'δα ως σκούπιζες τα δάκρυα τ’ Αρχαγγέλου.

.

©Γιώργος Ν. Μανέτας

http://georgemanetaspoema.blogspot.com/