Ι
Παλιές φωτογραφίες σε ξύλινο ράφι,
ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες στο χρόνο. Οι σκιές
στο σαλόνι σαν κυνηγημένες φωνές,
που σβήνουν στον άνεμο. Αλαφρό αεράκι
στο τέλειωμα του θέρους όταν μικραίνει το φως.
Ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες , νοιάζεται κανείς
όσο πιο πολλές απ’ αυτές. Η στιγμή στο χρόνο
οριοθετείται, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
ψυχρή, ξύλινο κάδρο , σαρακοφαγωμένο και οβάλ,
τονίζοντας μόνο τα πρόσωπα μέσα της.
ΙΙ
Ακόμα κι αν φανταστούμε ότι αυτή η άκαιρη στιγμή
αποτύπωνε σκηνή χρόνου, νεκρή συναισθημάτων,
απόντος του alter ego.
Το ωραιοποιούσε σ’ ένα περιβάλλον αγνότητας,
αμόλυντου χρόνου, μοναδικά ανέπαφου.
Κάποιος θα επιθυμούσε ακόμη πιότερα, θα χρειαζόταν
περισσότερα από έναν κόσμο λευκών και μαύρων
μνημών.
ΙΙΙ
Έχει όμως η σκέψη στωικότητα,
ώστε κάποιος να υπομένει, να καρτερεί
επιστροφή στην πρώτη συνύπαρξη.
Το ημιτελές είναι η παρακαταθήκη μας.
Επισήμανση, που κρύβει την προσμονή,
Αφού το ημιτελές τόσο μας εξάπτει,
ελλοχεύει στις μισοτελειωμένες σκέψεις
Αχιλλέας Φιστουρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου