Μία μελωδία και ένα ακορντεόν δεν φτάνουν
για να μου φέρεις, την άνοιξη.
Λίγες ασπρόμαυρες νότες χτυπάω στη πλήκτρα
και αυτό είναι όλο.
Και ούτε και αυτές δεν μπόρεσες ή δεν ήθελες
να τις ακούσεις.
Θέλει ακόμα πιο πολλά το μυαλό σου να έρθει να με βρει.
Τον ήλιο να τακτοποιήσεις στην ψυχή σου.
Τα χρώματα να βάψεις την ζωή σου.
Τον άνθρωπο, που θα σου δώσει, μια χαρά να βρεις.
Αυτόν που θα σε ζεστάνει.
Μα να που όλα αυτά εσύ, τα βλέπεις περιττά.
Και ψάχνεις μόνο άψυχα υλικά.
Το χρήμα να αγκαλιάσεις.
Νομίζοντας ότι ο κόσμος ολάκερος
είναι να τον αγοράσεις.
Και εμένα, ας με χάσεις.
Μα η Άνοιξη ξέρω πως αργεί.
Δεν θέλει, ακόμη να φανεί,
Και εγώ στέκω εκεί και περιμένω με ένα
παλιό ακορντεόν να παίζει.
Ίσως να έκανα λάθη πολλά,
Μα ξέρεις την αλήθεια, τώρα πια.
Η άνοιξη αγάπη μου θα έρθει.
Και εγώ μαζί μ'αυτην , άλλο ταίρι,
θα ζεσταίνει, αυτό το χέρι!
Και θα του αφιερώσει τις καλύτερες μελωδίες της ευτυχίας.
Ιωάννα Καγκαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου