Καις, το ξέρεις;
Είναι τ' όνειρο ή το κυνήγι τ' ουρανού
για το γεμάτο σύννεφο;
Είναι που σκότωσες το άσχημο μ' ένα ποτήρι βρόχινο κρασί
ή με μια κανάτα μ' ετοιμόγεννη άνοιξη;
Ποιός τα γνωρίζει τα νερά που ακολουθούμε,
ποιός ακολούθησε τα δύσβατα βουνά
δεν ρώτησες, δεν νοιάστηκες
μονάχα τράβηξες μπροστά
τσακίζοντας του φόβου την αμπάρα
κι όμορφα μίλησες γλυκά να σε ακούσουμε...:
-"Αντίο του τέλους σκοταδισμοί,
ο θάνατος είναι νεκρός!
Με Ομορφιά τον σκότωσαν
ο Έρωτας κι ο Στίχος...".
Ήρθαν θηρία αιμοσταγή, πήγαν να σε σωπάσουνε
κι εσύ σηκώθηκες και φώναξες:
-"Ευτυχολάτρης και ταξιδιώτης,
πώς να γίνω στρατηγός και Δον Κιχώτης,
αν δεν είμαι των ονείρων τρυγητής;".
Κι έγινες φλόγα του πυρσού
(Ποίηση, Φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου