Η αγάπη ψιθύρισε στο σκοτάδι πως μοναχά μια φίλη
από τα παλιά φοβάται κάλεσμα να κάνει …
άσπονδη φίλη σκοτεινή …με μάτια κλειστά χείλη
φαρμακερά …και παγωμένη αγκαλιά …
Την κοίταξα έκπληκτη …η αγάπη όλους τους συμπονάει …
Στάθηκε σε μια γωνιά μ΄ένα βλέμμα όλο ντροπή και ίσως
μια υπόνοια φόβου …στάθηκε στην άκρη του κήπου μας
κοιτάζοντας τ΄ανθισμένα λουλούδια …ήταν αμήχανη
και σκεφτική …σα να φοβόταν να μιλήσει
Άρχισε να μου διηγήτε μια παλιά ιστορία …τότε που ήταν
ακόμη νέα στην αγκαλιά της Μητέρας …δυο φίλες …
έτοιμες να κατακτήσουν τον κόσμο όλο …να οργώσουν
τις καρδιές …να σπείρουν λουλούδια στις ψυχές …
να χαρίσουν γέλια και χαρές σ΄όλη την πλάση …
Μια νέα ψυχή …ψυχή ποιητή …άρχισε ν΄ανδρώνετε εκεί κοντά
στο περιβόλι που ζούσαν …η Αγάπη και η Μοναξιά τον
συναντούσαν σχεδόν κάθε μέρα δίπλα από το ποτάμι …
εκείνος πάντα ευγενικός και χαμογελαστός τις χάριζε
από ένα ποίημα ...οι μέρες έφευγαν …τα ποιήματα ερχόταν …
οι λέξεις δυνάμωναν …οι εικόνες ζωντάνευαν και πόθοι και
λαχτάρες χωρίς να το θέλουν γεννήθηκαν …
Η Αγάπη για να τον ευχαριστήσει του χάρισε ένα σπάνιο
ταλέντο …μια ευχή … ‘Να γράφεις πάντα για τον σπαραγμό
των Εραστών …για τον λυγμό των ψυχών …
μούσα σου μονάχα η αγάπη’
Η Μοναξιά όμως δεν άντεχε να τον χάσει …έρωτας αρρώστια
για τον νεαρό ποιητή την είχε καταβάλει …
Η Μοναξιά άλλαξε …ξένη για όλους …απόμακρη …χωρίς μιλιά
…χωρίς λαλιά …χωρίς χαμόγελα και χαρά Μια έντονη θλίψη
στη ματιά …σχόλια πικρά και σκοτεινά …
και μια αβάσταχτή ερημιά … Η Μοναξιά σκοτείνιασε …
τα όμορφα μακριά μαλλιά χάσαν τον πλούτο τους …
η γλυκιά λαλιά θύμηση από βρόγχο ετοιμοθάνατου πια …
και η ματιά μονάχα μ΄έναν ορίζοντα …τον ποιητή
Μέρα σκοτεινή …μέρα καταραμένη …ο ποιητής χωρίς ανάσα …
Ποιος να τολμήσει να μιλήσει …και τι να πει στην
έρημη Μοναξιά που δεν πρόλαβε έρωτα να ζήσει …
χάδι ν΄ακουμπήσει …φιλί να
εξομολογηθεί … Η Αγάπη προσπάθησε να την παρηγορήσει
μα εκείνη οργισμένη κατάρες άρχισε να χαρίσει
στην καρδιακή τη φίλη …
‘Όπου αγγίζεις το χέρι σου …εγώ θα το νικάω …όπου αφήνεις
τα χείλη σου εγώ θα δηλητηριάζω …όπου χαρίζεις τη χαρά
εγώ λύπη βαθιά θα σκορπάω … Πάντα στα ίχνη σου …
δίπλα στην ανάσα σου …κοντά στο προσκεφάλι σου
θα βρίσκομαι …και πάντα θα φοβάσαι έρημη και μόνη
μη βρεθείς σαν και μένα … Αφού τον έρωτα του δεν έζησα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου