Όταν μονάχος σου βρεθείς,
ή σιωπή σέ βασανίζει,
μοιάζεις τής νύχτας μιά σκιά
σαν φάντασμα γυρίζεις ...
Πού ψάχνεις στά χαλάσματα
σε σπίτια γκρεμισμένα
μές τά συντρίμμια λές θά βρείς
κάτι απ'τά περασμένα.
Στό χρόνο όλα σάρωσαν
κι μόνη συντροφιά σου
η νύχτα ή αρχόντισσα
πού είν'ολόγυρα σου ...
Στό φώς τής μέρας δέν μπορείς
ούτε καί τό αντέχεις ...
Τά ευτράπελα καί τά τρελλά
άλλο δέν τά αντέχεις !
Γιά σένα δέν υπάρχουν πιά
μπαξέδες μέ λουλούδια,
ούτε αγάπη κι έρωτας
πού έγραφες τραγούδια !
Τά ταπεινά σου ποίηματα
πόνοι τής μοναξιάς σου
ήταν πικροί σου στεναγμοί
καί χτύποι τής καρδιάς σου ...
Αυτό ήταν τό πεπρωμένο σου
δέν μπόρεσες ν'αλλάξεις
ούτε αγκαλιά νά ζεσταθείς
λιμάνι γιά ν'αράξεις ...
Δημήτρης Κεραμίδας
18 Μάη 2022 copyrite
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου