Ο ειρμός της θάλασσας σε ελεύθερες σκέψεις,
μέσα στα λιμάνια που τα καράβια καρτερούν ταξιδευτές.
Τα αδέξια παραμιλητά, βουλιάζουν στον βυθό της απραξίας.
«Να είσαι σε δράση αλλά να έχεις εσωτερική ειρήνη» παραμιλά
η θάλασσα. Να μην κρατάς το βάρος της αδέξιας συμπεριφοράς
των ανθρώπων, δεν αξίζεις ναυάγια, ούτε μεταλλάξεις φόβου
και αταξίας. Άμεσα να τραγουδάς σαν κύμα
και να μην αργοπορείς, το πλοίο της ζωής σφυρίζει.
Σε χαλασμένες αιχμές και φθορές, να τολμάς να ζητάς
την γαλήνη. Τα σώματα σκοτώνονται, όταν οι σκέψεις
σκοτεινιάζουν. Να είσαι ο αφρός του κύματος, να φιλάς της
ακτής τη ζεστασιά. Αιχμάλωτοι της σιωπής μην είσαστε…
Ο κόσμος γυρεύει ακτές, αλλά δεν μπαίνει σε καράβια.
Σκορπίζεται σε σταγόνες πνιγμού
και δεν ενώνεται με το ρυάκι που φτάνει στη θάλασσα.
Να ακουμπά τον ορίζοντα και να λούζεται από τον ήλιο.
Τσακισμένες οι γραμμές των οραμάτων, στα πεζούλια των
αντιφάσεων.Τη μοίρα κάντε επιλογή και την επιλογή δράση.
Γυρεύουν καταστρώματα οι καρδιές, να τις δροσίσει το αγέρι.
Στρυμωγμένη η Κύπρος σε μια βάρκα που θέλει λευκά πανιά.
Στον Μαραθώνα της ειρήνης, τα λόγια αγκαλιάζονται.
Ψηλαφούν τις σκέψεις και περιμένουν να ξημερώσει.
Θα ξημερώσει σαν η βροχή των αποφάσεων,
χτυπήσει τα κλειστά παράθυρα και ανοίξουν.
Η βροχή της εσωτερικής ειρήνης,
να ποτίσει τα λευκά γιασεμιά της ψυχής.
Κρίνα να ανθίσουν στα πεζούλια του χρόνου.
Όνειρα να κυλήσουν από τη θάλασσα των ματιών.
Τόσα δάκρυα ξεχείλισαν τη θάλασσα και τα σύνορα δεν
γκρεμίστηκαν. Ξεγλιστράει από τα συρματοπλέγματα η ζωή
και φωνάζει, αφήστε με να χορέψω.
Στο ηλιόγερμα των θέλω, το μπορώ πιστεύει
και προσπαθεί να διώξει τους βράχους.
Κυριακή Δράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου