Με αόρατα νήματα κυβερνά το φεγγάρι τη θάλασσα. Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ'τις ρίζες, της αλλάζει το χρώμα, της ορίζει τα κύματα. Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι. Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου. Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ'αχανές, γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει. Σα να'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη. Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση. Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις. Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα. Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος. Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου περνά σαν καμπύλη ουρανού. Και σκεπάζει τη θάλασσα... Νικηφόρος Βρεττάκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου