ως άνθρωπος
σού έστειλα ξανά
στιχάκια ερωτικά
οργασμικά και πλαντεμένα
πλανεμένα
με κάτι γάζες σύγνεφα
με δειλινά πορφύρας
δώσε τον τόπο στην οργή
και ας παραγραφεί
τι λες και εσύ
μη την καταλογίσεις μου
την τόσην ελαφρότητα,
λουλούδι μου και κρίνε μου,
ωχ νά 'το πάλι
και κρίνε μου το ολίσθημα
όχι με Αρμενόπουλον
μα μ' επιείκεια ακριβή
ήμουν εν μέθη ορμονικῇ
και αν για σένα μπόρεσα
και κάτι το καλό
ας μην
παρακαλώ
αφανιστεί
μες τον σωρό
στίχων πηλίνων
χρυσῷ κεκοσμημένων
μες στην προσωρινότητα
που θριαμβεύει το κορμί
όπως τού Μπρελ εκείνου
πάρ' το σαν έκσταση
τάχα θρησκευτική
πτωχού απίστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου