Παλιό Τραγούδι... Γιάννης Μπόκας.

Ζωούλα πού αισθάνθηκες τό

σκίρτημα του ανέμου

και τριφερά αγγίγματα μιάς

στοργικής στιγμής,

κορνίζες πιά δέν δύναμαι ονείρου

σμαλτομένου,

νά χρωματίζω ανώφελα…

Είμαι απλός τραγουδιστής.

Παλιάς πανώριας μουσικής

η πένα δέ μπορεί μου,

νά ανιστορίσει τό ρυθμό

που αισθήματα χαροποιεί,

αφού κάτι βαθύτερο

κλωνίζει τήν ψυχή μου,

πού έχει βραχνή κι αλλόκοτη

παράξενη φωνή!

Σάν μαγεμένο δειλινό

ξανάρχεται στο νού μου,

σάν γοργοφτέρουγο πουλί,

γλυκόλαλο και πλουμιστό!

Χαράζει επάνω απ’τ’αγαθό

μαγνάδι του μυαλού μου

κι ανθήζει σάν γαρύφαλλο,

σάν όραμα στοχαστικό!

Αφήνει κάτι μέσα μου

λαμπρό σάν κεχριμπάρι

και φεύγει ασυνόδευτο…

Μά τούτη τή μουντή βραδιά,

στή μνήμη μου ζωντάνεψε

παλιό τραγούδι πάλι,

σάν μυθικού παραμυθιού

δισεύρετη ομορφιά!

Ιούλης 2020 Συγκρέλλο Κατοχυρωμένο