Παναγιά... Κατερίνα Πήττα.

Εσύ, που γλυκοτάϊσε, τ' Αρχάγγελου το χέρι.

Εσύ, που αιώνια προσκυνούν άνθρωποι και αγγέλοι.

Ηλιοσκεπή στο δάκρυ μου, του πόνου μου φεγγάρι,

απελπισιάς παρηγοριά, της ζήσης μου φανάρι.

Το βλέμμα σου χαμήλωσε ΚΥΡΑ του παραδείσου,

και δες με, εδώ που κείτομαι, στην άκρη της αβύσσου...

Δος μου πνοή να σηκωθώ, με πίστη μπόλιασέ με,

στάξε μου ελπίδα στην ψυχή, ΜΑΝΑ, συγχώρεσέ με...

Και δώσε μου το χέρι σου, τα κρινοδάχτυλά σου,

τ' αχνάρια σου ν' ακολουθώ, τ' αγιοβήματά σου.

Κι αν χάνομαι σε διαδρομές κατάκρισης κι ασχήμιας,

Σύ, κόσμου πέπλο λύτρωσης και της δικής μου γύμνιας,

στο δρόμο της επιστροφής, μόνο μου μη μ' αφήσεις.

Μετάνοιας δώσε μου πνοή κι απαντοχή ν' αντέξω...

Και φώτιζε τις μέρες μου, που θάνατος στοιχειώνει,

με μια λειψή αναπνοή που τη ζωή σκοτώνει.

Τις νύχτες μου τις άγρυπνες, έλα γείρε σιμά μου,

χάδι στην κρύα μου ψυχή, και χτύπος στην καρδιά μου.

Η πλάση ανυπάκουη τα λάθη της πληρώνει...

Μα τούτη δω η συμφορά βοήθα, να τελειώνει.

Απ' της αγάπης σου το φως ο νους να γαληνέψει,

στιγμές αιωνιότητας κι άνθη Θεού να δρέψει!

Κατερίνα Πήττα

24/03/2022