Ανθρώπων Γιορτές... Μαρίνα Αντωνίου.

Ο ναός της μεγάλης θεάς

χτίστηκε στο ξέφωτο της νεκρής πολιτείας,

πάνω στα ερείπια αρχαίων χωριών.

Οι πέτρες του τα δάκρυα σοφών

κι οι βάσεις του στάλες ιδρώτα

ανθρώπων απλών.

Χοροί, τραγούδια και γέλια

απλώθηκαν πάνω στις θάλασσες

του βορρά και του νότου,

στη γιορτή της μεγάλης θεάς.

Οι δυνατοί έφεραν δώρα

κι οι ταπεινοί χούφτες ελπίδας.

Κι όλο θυσίαζαν λευκά περιστέρια

με δυνατές κραυγές χαράς,

ώσπου ένα σύννεφο μαύρου καπνού

σκέπασε όλο τον κόσμο.

Έγιναν οι χαρές λυγμοί

και το τραγούδι μοιρολόι.

Φάνηκαν τα δώρα των δυνατών

γεμάτα υποκρισία

και μέσα στα χέρια των ταπεινών

μαράθηκε η ελπίδα.

Στα ερείπια του μεγάλου ναού

τώρα αγρίμια κουρνιάζουν

κι η ψεύτικη μεγάλη Θεά

πνίγηκε μέσα στο αίμα.

Σήμερα απ' το τζάμι κοιτάμε τη βροχή

κι ο ήχος της τραγούδι μας θυμίζει.

Ο νους γυρνάει ψάχνοντας

σαν εξόριστος χαμένου παραδείσου,

που δρόμο γυρισμού να βρει δεν μπορεί.

Βρίσκει μόνο ξεφτισμένες πινακίδες

που δείχνουν ονόματα

νεκρών ποιητών.

Εκείνων που διάλεξαν

να γιορτάζουν μαζί με το θάνατο

χωρίς να ρωτήσει κανένας: Γιατί;

Μαρίνα Αντωνίου

Συλλογή: Σκοτεινά Μονοπάτια.

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.