Σεπτέμβρης μήνας ήτανε που κάψανε τη Σμύρνη,
κι οι μέρες μαρμάρωσαν
και λαβωμένες μείνανε σ' εκείνον τον Σεπτέμβρη.
Απύθμενο πηγάδι ο αιώνας,
το αίμα πηχτό,
φριχτός της θάλασσας ο θρήνος.
Πέτρινο άνεμο κρατά ο καβαλάρης
με τις σφαίρες τις φονικές
καρφωμένες στο στέρνο του το σταυρωμένο.
Μνήμες θολές δραπετεύουν από κάμαρες νυφιάτικες
με τις φωτογραφίες της χαράς τους αδειανές από όνειρα.
Ποδοβολητά τρομακτικά αντιλαλούν
στα σοκάκια του χαμού,
σκιές κυνηγημένες από φρικιαστικές φωνές,
απελπισμένες χάνονται στα καλντερίμια.
Τριανταφυλλιές και κρίνα ξεπηδούν
απ' του ραγισμένου χρόνου τις χαραμάδες.
Απλώνουν ρίζες στο ξύλινο πάτωμα
που τρίζει απ’ τα βήματα των νεκρών.
Ζωγραφιές με πουλιά εξωτικά πάνω στα κασελάκια
με τις προίκες των κοριτσιών
που χάθηκαν μέσα στην πίκρα.
Πλανόδιοι πωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους
κάτω από παραθύρια ερειπωμένα.
Απούλητη στραφταλίζει η χαρά
στα πολύχρωμα πανέρια τους.
Δάκρυα από αίμα στάζουν στις ρίζες των ψυχών
και σύγκορμη η ύπαρξη πασκίζει να ξορκίσει τη μνήμη
και το μεγάλο ποτάμι με τους νεκρούς
Ιωάννα Αθανασιάδου,
ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου