Απόψε θέλω να μεθύσω,
με κρασί παλαιωμένο.
Απ' την συγκομιδή της νιότης,
Να χορεύουνε οι λέξεις ,
οι πέτρινοι δρόμοι ν' αντηχούν.
Στις μελοποιημένες έλξεις ,οι
κιθάρες να καούν.
Στης πεθυμιάς τη φυλλωσιά
να κελαηδούν αηδόνια
Να με τυλίξει η ευωδιά
αρχοντικής παιώνια .
Την εποχή της μέθης ...
Αχ πως λαχταρά η καρδιά.
Νιότη...., γύρη των ανθών ,
τη ζωή μας κυβερνάς.
Στο γαλάζιο της ματιάς σου,
άστρα πλέουν στο γιαλό
Το μουράγιο της καρδιάς μου,
δρασκέλισε έρωτας κρυφός.
Ένα κομμάτι ουρανό,
κρατώ στην αγκαλιά μου.
Ντύνω την νοσταλγία μου ,
με σχολική ποδιά .
Την ίδια αφετηρία ,
επισκέπτομαι ξανά.
Το αλήτικο φεγγάρι το
παράθυρο θωρεί,
κάνει νεύμα Κατεργάρη ,
κάτι θέλει να μου πει.
Σαν σελίδες του βιβλίου,
ξεφυλλίζονται οι εποχές.
Το κουδούνι και οι ώρες,
άδραξαν τις ευθυμίες.
Τ' άνθη τίναξε ο χρόνος,
απ' την πλάνη μου ξυπνώ.
Και με σθένος αντικρίζω,
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου