Όταν της ποίησης η μούσα με αποφεύγει,
και στίχους έμμετρους η άμμετρους δεν έχω για να γράψω,
φωνάζω του ήλιου σ'αγαπώ,σαν αχνοφέγγει η μέρα,
Όταν οι κτύποι της καρδιάς μου ακαθόριστο έχουν ήχο,
και μοιάζει η καρδιά,να χτυπά σε στήθος ξένο,
φωνάζω της ζωής, σ'αγαπώ και ας μην μου ανήκεις,
φτάνει που από τα χείλη μου,βγαίνει ακόμη ανάσα.
Όταν στο λιόγερμα,ο νους μου ξεστρατίζει,
και πλάθει όνειρα, χτίζει πύργους πάνω σε άμμο ,
φωνάζω σ'αγαπώ κύμα της θάλασσας,
που με άφησες να χτίσω το όνειρο μου,πριν
στον αφρό σου το κάστρο μου βυθίσεις.
Όταν η μέρα φεύγει και ξυπνά το πρώτο άστρο,
εγώ κρυφή κάνω ευχή και ας μην είναι πεφταστέρι
και σ'αγαπώ, φωνάζω ουρανέ μου,
που τόσο όμορφος γίνεσαι σαν πέφτει το σκοτάδι.
Όταν μια φέτα απ'το φεγγάρι με κοιτάει,
και μοιάζει με χαμόγελο,
σ'αγαπώ, φωνάζω κι ας μην γίνηκες πανσέληνος για μένα,
φτάνει που ένα σου χαμόγελο, κοίταξε την ψυχή μου.
Όταν φυσάει ο άνεμος στην στέγη,
μακρόσυρτο σαν να είναι μοιρολόι,
σ'αγαπώ, φωνάζω, γιατί με έκανες να κλάψω,
μαζί με του πεύκου τον ξενύχτη έρμο κούκο.
Σ'αγαπώ, φωνάζω και στον γρύλο,
που τραγουδάει μέχρι να του κοπεί η ανάσα.
Και στον ερωτευμένο γάτο,
που πέρασε τον Ιούλη για Γενάρη,
σ'αγαπώ φωνάζω κι ας μου χαλά του θέρους την ραστώνη.
Σ'αγαπώ, λέω στον ξένο και στον φίλο,
που χώρια είμαστε,μα ίδιες έχουμε σκέψεις,
και άδειες σελίδες μουτζουρώνουμε με λέξεις.
Και νιώθω όμορφα που τόσα σ'αγαπώ, μπορώ να γράψω
κι αν της στιγμής φτωχένουνε οι λέξεις,
θα γράφω μόνο ,σ'αγαπώ , το ένα πίσω από το άλλο ,
ώσπου τα σ αγαπώ,να γίνουν ένα ποίημα,
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου