Είσαι το ομορφότερο πλάσμα, που κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου. Είσαι η ανάσα μου, το φως μου, ο ουρανός μου, η ζωή μου. Σ΄αγαπώ όσο τίποτα. Τι όμορφα λόγια έλεγες, ξεχείλιζαν από συναισθήματα. Και ξαφνικά. Είπες Αντίο. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, σκοτείνιασαν τα πάντα. Σε παρακάλεσα. Σε ικέτεψα. Φώναξα. Έκλαψα. Λύγισα. Τσάκισα. Φεύγοντας πήρες μαζί σου, το μυαλό και την καρδιά μου, δεν κοίταξες πίσω σου. Έψαξα να σε βρω, περπάτησα σε δρόμους δύσβατους, κακοτράχαλους, γεμάτους πέτρες και αγκάθια. Μάτωσαν τα πόδια μου, γδάρθηκε το κορμί μου, παντού πληγές. Η ψυχή μου κομμάτια. Φώναξα τ΄όνομά σου, ούρλιαξα μήπως με ακούσεις. Στάθηκα κάτω από τη βροχή για να ξεπλύνω τις πληγές μου. Άδικος κόπος. Κάπου εδώ σταματώ γιατί νομίζω πως έχω ξεφύγει από τα όρια της λογικής. Καληνύχτα όνειρό μου... web.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου