Μοναξιά...

Λένε εσείς που έχετε κάποιον άνθρωπο στο σπίτι απαγορεύεται να μιλάτε για μοναξιά. Εσύ ρε φίλε που λες ξέρεις τι είναι μοναξιά; Μήπως νομίζεις ότι είναι το να ζεις μόνος σου; Αυτό; Μόνο; Δεν σηκώνω το δάχτυλο να κάνω κήρυγμα, δεν μου ταιριάζει αυτός ο ρόλος ούτε και κανένας άλλος. Το μόνο που λέω είναι ότι μοναξιά είναι να έχεις άπειρες σκέψεις, λόγια να πλημμυρίζουν το μυαλό σου, απορίες, ερωτήσεις, ενδιαφέρον για το παραμικρό και να μην μπορείς να τα πεις πουθενά. Ισως γιατί ο άνθρωπος που ζεις μαζί του η μάνα σου το παιδί σου ο άντρας σου με το που ξεκινάς να μιλήσεις σου λέει φτάνει δεν έχω όρεξη για κουβέντες. Δεν με διαφέρει, δεν με αφορά τι είδες τι έμαθες. Μίλα με τις φίλες σου για αυτά. Παγώνεις και εγκλωβίζεσαι στο μυαλό να κάνεις σενάρια. Καμία φορά ξεφεύγουν αυτά και τότε σου μιλάνε. Μην κάνεις έτσι μην αγχώνεσαι. Ξανά παγώνεις από τις ψοφιες λέξεις. Σκέφτεσαι φίλους. Ποιους φίλους; Αυτούς που μιλάνε μόνο για το τι μαγείρεψαν; Τους άλλους που ξέρουν να μιλάνε για όλο τον κόσμο και τα λάθη του; Χάνεσαι σε σκέψεις. Ζεις η επιβίωνεις; Και στο τέλος σου λένε φταίς. Ολα στο χέρι σου είναι να τα αλλάξεις. Παγώνεις, μουδιάζεις. Εγώ γιατί δεν είμαι ικανή να το κάνω; Κλείνεσαι κ άλλο στις σκέψεις σου το μόνο μέρος που μπορείς να συζητήσεις. Και έρχεται πάλι μια λέξη φταίς γιατί προσπαθείς να συζητήσεις με κάποιον που βρήκες ένα κοινό ενδιαφέρον. Φταίς γιατί δεν στέκεσαι στο ύψος σου. Φταίς γιατί; Κύματα δακρύων κυλούν ανεξελεκτα γιατί νοιωθεις ανίκανη, να κάνεις οτιδήποτε σωστό. Κλείνεις κι άλλες πόρτες. Κλείνεις κάθε επικοινωνία. Που θ βγει; πουθενά. Το ήξερες. Ήθελες να αλλάξεις στιγμές. Αλλά είσαι ανίκανη ακόμη και για αυτό. Δέχεσαι κάθε κριτική γιατί κανείς ποτέ και πουθενά δεν θέλησε να μάθει κάτι για σενα... Web.